Во 2022 година, Вашингтон ја собра она што официјалните лица го нарекоа „широка меѓународна коалиција“ за да ја поддржи Украина во нејзината војна против Русија, собирајќи преку 175 милијарди долари помош, вклучувајќи оружје и пари, за да го одржи Киев економски одржлив. Но, речиси две години подоцна, се чини дека на многу американски сојузници им снемува пари.
Германскиот министер за одбрана Борис Писториус го оддалечи Берлин од Киев, инсистирајќи на тоа дека „партнерството“ меѓу двете земји не значи „сојуз“ и жалејќи се дека руската индустрија за оружје отпорна на санкции ја попречува воената стратегија на Украина.
„Ние не сме партнери во алијансата“, изјави Писториус за германските медиуми во вторникот, на прашањето за критиките дека Украина добила премалку оружје од Германија и другите партнери.
„Ние го испорачуваме она што можеме. Истото важи и за речиси сите други сојузници и партнери“, рече министерот.
Кои други земји ја „променија позицијата“ во однос на Украина?
Полска, членка на алијансата што граничи со Украина на Запад, беше канал за проток на западно оружје во Украина за време на актуелната криза и активно ги поддржуваше напорите на политичарите од Киев да ги прекинат своите историски врски со Москва и да се приклучат на западните институции уште од Шарената револуција во 2005 година и државниот удар во 2014 година.
Тоа почна да се менува летото, со расправија околу „навиката“ на украинскиот агробизнис да фрла производи и добиток во Полска и да ги поткопува локалните фармери, во комбинација со економските проблеми кои произлегуваат од кратковидната одлука на ЕУ да се обиде да ја санкционира Русија до потчинување, која кулминираше со изјавата на полскиот претседател Анджеј Дуда, кој во септември ја окарактеризира Украина како „опасен давеник“ кој се заканува да ги „влече“ во заборав и другите, вклучително и Полска.
Полска, седмиот најголем воен и економски донатор на Киев до сега, ја прекина помошта за оружје, додека политичарите ги повикаа Володимир Зеленски и Брисел да и исплатат компензација на Варшава за веќе обезбедената помош.
Полска не е единствениот сосед на Украина што ја намали поддршката за Киев во последните месеци. Кон крајот на октомври, новоизбраниот премиер на Словачка Роберт Фицо објави дека Братислава „повеќе нема да испорачува оружје на Украина“, велејќи дека хуманитарните резерви ќе бидат единствената поддршка што земјата ќе ја испрати во иднина.
Фицо, чија земја на сличен начин го претрпе економското влијание на украинската политика за дампинг во агробизнисот, исто така има порака за Брисел, сугерирајќи дека „ЕУ треба да се промени од снабдувач на оружје во миротворец“.
И во побогатите западноевропски земји, официјалните лица внимателно го изразија своето незадоволство од украинската криза. Во октомври, на пример, Норвешка се приклучи на се поголем број нации кои размислуваат за начините да им платат на украинските бегалци кои живеат во земјата да се вратат дома. Во соседна Финска, службениците за спроведување на законот го скршија табуто за проблемите со корупцијата во Киев и неговото влијание една година претходно, известувајќи дека оружјето наменето за борба некако завршува во рацете на локалните банди.
Во Вашингтон – најголемиот добротвор што ја одредува воената и економската судбина на Украина – официјалните лица приватно сигнализираа во медиумите во последните недели за можни мировни преговори, среде кавгата во Конгресот меѓу републиканците на МАГА од една страна и демократите и потрадиционалниот неоконзервативен странски политичкото крило на републиканците од друга страна.
Во своето интервју за медиумите оваа недела, Писториус нагласи дека Берлин ќе продолжи да се држи до курсот за плаќање за прокси војната во Украина, пренесува Спутник. И во Вашингтон, претседателот Џо Бајден во вторникот истакна дека „неподдржувањето на Украина“ би било „апсолутно лудо“ и „апсолутно погрешно“.
Но, одлуката на германскиот министер за одбрана да нагласи дека Киев не е сојузник, кога се гледа во светло на фактот дека и другите „сојузници“ ја повлекуваат помошта за Украина, сигнализира, ако ништо друго, оддалечување од поранешната западна реторика за Украинската „европска иднина“ и перспективи за членство во НАТО.
