Запрашајте ги искусните патници и Италијанците каде да одите на прошетка на југот на Италија, и сигурно во предлозите нема да изостане малиот град на ридовите на провинцијата Бари. Местото се вика Алберобело, а неговите заштитни знаци се т.н. „trulli“ куќички. Еден поглед кон градот и ќе помислите дека сте влегле во најромантичната верзија на руралниот Медитеран од 16 век.
Причината за тоа е нејзината прекрасна архитектура, т.е. традиционална конструкција на камени куќи со кровови во форма на конус. Изградбата од овој тип беше присутна и пред, секако и надвор од Италија, но до подобра организација и обединување дојде пред 500 години.
Постојат многу верзии за тоа зошто е изграден Алберобело, но најпопуларна е онаа што најмногу им одговара на луѓето: приказна која вели дека населбата е изградена од вековната потреба на човекот да избегне плаќање данок.
Имено, кога Кралството Неапол го испратило „својот човек“ да собира даноци, локалните власти се досетиле на една итрина, односно да се изгради феудална населба од варовник без врзивни елементи, што може лесно да се демонтира и повторно да се изгради кога ќе заминат даночните обврзници.
Со текот на времето, тие добија кралски привилегии што ги ослободија од феудалните такси, но тие го задржаа стилот на градење: дебелите покриви и добрата изолација ги направија овие „станови“ пријатни во лето и топли во зима.
Можеби на почетокот изгледа како отворен музеј на античко време и изненадува идејата дека некој сè уште живее таму, но овој град има дури 11.000 жители. Покрај тоа, западните туристи покажуваат голем интерес за купување на овие имоти што ќе бидат претворени во викендички.
Овој стил на градба не е непознат во светот. Многумина веднаш ќе се сетат на истарските „кажуни“, а слични градби може да се најдат од Медитеранот до Германија. Тие служеа главно како засолниште за земјоделците или како магацин, иако некои од нив живееја во нив.
Основната карактеристика на ова италијанско место е сепак тоа што на толку мала област се совршено зачувани бројни примероци, кои и денес постојат, поради што во 1996 година, УНЕСКО го стави на списокот на светското наследство во Европа
