Можеше да биде многу полошо, но, останувањето на работ на колапс во 2023 година само ги одложи огромните кризи за 2024 година. По пандемијата на коронавирус, светот е исцрпен, без пари и понапнат отколку во изминатите неколку децении.
Веројатноста дека САД ќе се справат со сопствените трауми го зголемува ризикот од колапс. Геополитичкиот одговор на Америка ќе биде отсутен, што може да поттикне авторитарна амбиција или радикален пресврт на глобалниот поредок. По 2024 година може да се случи 2023 година да ни изгледа рационална и сериозна, пишува во својата анализа CNN.
Прво, важно е да се утешиме со фактот дека бруталниот напад на Хамас врз Израел и бруталниот напад на Израел врз Газа во потера по Хамас сè уште не доведоа до целосен вооружен конфликт во регионот од кој многумина стравуваа. Хезболах, кој е поддржан од Иран, се чини дека го ограничува својот досегашен ангажман на предвидлива размена на удари долж границата меѓу Либан и Израел.
Забележано е дека групата, која наводно била формирана за да се спротивстави на израелската окупација, одлучила дека смртта на речиси 20.000 Палестинци во Газа, од кои само една третина, според еден претставник на ИД, биле членови на милитантни групи, не ја заслужува интервенција.
Хезболах можеби сè уште е исцрпен откако трошеше искусни борци во и надвор од Сирија во изминатата деценија, и веројатно доби помалку ирански пари во последниве години. Нејзиното раководство можеби претпоставуваше дека конфронтацијата со Израел би значела екстензивно бомбардирање на Либан, што би ја направило групата помалку популарна дома и потенцијално дополнително ќе ја ослабне.
Или едноставно голем конфликт со Израел не е во интерес на главниот спонзор на Хезболах – Иран. Техеран, како што сугерираат повеќето анализи, не го наредил нападот, ниту имал претходни сознанија за нападот на Хамас на 7 октомври. Иран сè уште се мачи од најтешките внатрешни судири во последните децении, економските турбуленции и смртта на неговиот истакнат воен лидер, шефот на Револуционерната гарда на Исламската Република Иран, Касем Сулејмани.
Иран му сврте грб на нуклеарниот договор, кој поранешниот американски претседател Доналд Трамп го уништи. Го збогатува ураниумот со алармантна брзина, колку што знаеме. Американските власти проценуваат дека Иран, иако вели дека нема, може да збогати доволно ураниум за да направи нуклеарно оружје за само 12 дена.
Дали иранското нуклеарно оружје може да ја предизвика следната криза во регионот? Дали Хезболах е подготвен да одговори доколку Израел и САД ги нападнат иранските нуклеарни ресурси? Или авторитарните режими на Блискиот Исток се толку фокусирани на смиреност, единство против Иран и економска соработка што палестинскиот проблем е нешто поради што треба да се лути, но не треба да се дејствува?
Првата одлука, која може да доведе до голема загриженост во 2024 година, би можела да дојде од најдесничарската влада во Израел досега. Дали таа ќе го искористи моментот на релативно внатрешно единство и јавна поддршка на САД за да ги отфрли сите совети од нејзините сојузници и да се обиде да го нападне Хезболах?
Израелската јавност може да биде доволно решена по 7 октомври да ги поднесе веројатните загуби предизвикани од неизбежните бранови ракети што Хезболах би ги испратил како одговор. САД може да бидат принудени да обезбедат воена помош со оглед на нивното јавно прикажување на единство. Но, штетата на двете страни и цивилните жртви би биле астрономски. И израелските политичари не покажуваат претпазливост во моментов. Овој потенцијален конфликт се гради уште од израелско-либанската војна во 2006 година. Прилично е јасно дека би било монструозно ако дојде до него и подобро е да се избегне. Но, дали таа пресметка се промени за Израел?
И покрај Блискиот Исток, најсериозната глобална безбедносна криза останува руската инвазија на Украина. Застојот на САД и Европската унија со помошта веќе го наруши моралот на Украинците и нивната проценка за тоа што можат да постигнат во текот на зимата и пролетта што следува. Милијардите потрошени од НАТО за летната контраофанзива на Украина не ги постигнаа резултатите неопходни за да се спротивстават на веројатните ефекти од американските изборни превирања во 2024 година.
Сега Украина си поигрува со мобилизирање дополнителни 500.000 војници за покривање на загубите на првата линија, додека Русија испраќа добро обучени, добро опремени регрути, некои дрогирани, велат Украинците, во бранови самоубиствени мисии.
Московската толеранција кон болката, речиси нултата вредност што таа му ја дава на човечкиот живот, се комбинира со нејзиното трпение и униполарно одлучување за да ѝ даде оживување на бојното поле. Малку е веројатно дека одеднаш ќе застане руската армија од која НАТО се плашеше во 2021 година. Но, може да ја исцрпи Украина, да ја врати украинската земја што беше ослободена и брутално да истрае таму каде што се заморуваат западните сојузници.
По двонеделниот престој на првите борбени линии, јасно е дека на Киев во претстојната зима му се заканува егзистенцијална криза. Тие нема да преживеат без помошта на Западот.
На неодамнешната прес-конференција, претседателот на Украина Володимир Зеленски беше прашан за неговиот однос со врховниот воен командант Валериј Залужни. Рече дека тоа е работен однос. Но, самото поставување на тоа прашање ја открива длабочината на раздорот во администрацијата.
Исто така, 2023 година беше година во која најлошото сè уште не беше материјализирано ниту во Русија, ниту во Украина. Украина постојано го напаѓаше руското копно со ракети, беспилотни летала и пешадија, со што ја разоткри неспособноста на Москва да ја изврши апокалиптичната одмазда на која долго се закануваше доколку и биде загрозен нејзиниот суверенитет. Предизвикот на Западот е да се биде свесен за оваа руска кршливост, но не и лесно да се отфрли Кремљ како празна закана.
Во 2023 година, Путин се соочи со најсериозниот предизвик за неговата влада досега. Предводени од шефот на Вагнер, Евгениј Пригожин, немирите, кои започнаа како спор меѓу воените лидери и брзо прераснаа во платенички марш кон Москва, се чини дека не ја разнишаа моќта на Кремљ. Но, неговата елита сега сигурно го разбира митот за непобедливоста на Путин и знае дека предавниците и целата нивна придружба можат да завршат во пригодни авионски несреќи.
Зачудувачки е што Путин ја преживеа оваа закана за неговата моќ толку смирено и со малку јавен метеж. Но, фактот дека обидот за државен удар воопшто се случи мора да ја промени природата на неговата некогаш неоспорна „вертикална“ моќ.
Една мала светла точка е дека Кина допрва треба да го нападне Тајван и покрај безбројните воени маневри околу него и во Јужното Кинеско Море околу Филипините.
Часовникот отчукува во Пекинг додека се наѕира демографска криза во форма на стареење на населението и намалена работна сила, а со тоа и веројатно економско пресметување. Можеби е тешко да се оствари сонот на Џинпинг за Кина, а тоа може да доведе до ексцеси во надворешната политика – благо кажано. Тајван оди на избори следната година, а неговата судбина, при што Бајден јавно вети дека Америка ќе го брани, останува најголемиот ас во неговиот ракав во децениите што доаѓаат.
Состојбата на светските нуклеарни сили е најтешка во историјата. Пишувавме за превирањата во САД, Русија, Кина и Израел.
Индија се приклонува кон загрижувачки авторитарни и националистички трендови. Пакистан повторно е соочен со исламистички бунт заедно со тековната политичка криза. Северна Кореја и дава стара артилериска муниција на Москва за да може да ја гранатира Источна Европа и да истрела проектили кон Јапонија.
Доаѓањето на 2024 година не значи дека треба да копаме засолништа во дворот или да се преселиме во јужна Аргентина. Но, се соочуваме со најнесигурниот свет во последните децении. Добрата вест е што најлошото не се случи оваа година, па можеби нема да се случи следната, или никогаш.
