Несрин Абу ЕлФадел, наставничка по арапски и француски јазик од Маракеш, се сеќава на денот кога брзала во селото Адасил во мароканските планини Атлас, обидувајќи се да ги најде своите ученици под урнатините што ги остави земјотресот со јачина од 6,8 степени, пренесува Би-Би-Си.
Таа во петокот вечерта по земјотресот ја поминала на улица со мајка си и тогаш слушнала колку бил погубен за населението во планинските села.
Кога Несрин Ел Фадел почувствувала потреси за време на најголемиот земјотрес во историјата на Мароко, таа веднаш помислила на нејзините ученици од оддалеченото училиште во Адасил каде работи во планините и се исплашила дека се случило најлошото.
„Се замислував како проверувам кој е присутен на часот и одам по ред, од име до име, додека не ги пречкртав сите 32 ученици. Сега сите се мртви“.
„Отидов во селото и прашав за моите деца: каде е Сомаја? Каде е Јусеф? Каде е ова мало девојче? Каде е ова момче?
„Добив одговор за неколку часа: „Сите се мртви“.
Повеќе од 2.800 жртви од земјотресот во Мароко, очајна потрага по преживеани
Зошто Мароко се двоуми дали да прифати поголема странска помош по земјотресот
Бебе родено во земјотрес во Мароко, нејзиниот живот започна во шатор
На 8 септември Мароко го погоди најсилниот земјотрес во историјата на земјата, а тоа беше и најсмртоносниот земјотрес во претходните 60 години – загинаа околу 3.000 луѓе, а по илјадници се уште се трага.
Најпогодени беа местата јужно од Маракеш, каде многу планински села беа целосно уништени.
Една од мртвите ученички што ја пронашла Несрин е Кадија – ова шестгодишно девојче спасувачите го пронашле како лежи покрај нејзиниот брат Мухамед и сестрите Мена и Ханан.
Тие биле во својот кревет, веројатно спиеле, кога се случил земјотресот.
Сите оделе во училиштето во кое работи Несрин.
„Кадија ми беше омилена. Беше многу фина, паметна, активна и сакаше да пее.
„Таа доаѓаше кај мене дома, сакав да учам и да разговарам со неа“, опишува учителката.
Несрин своите ученици ќе ги памети како „ангели“, деца полни со почит и желба за учење.
И покрај тоа што се борат со сиромаштијата и зголемените трошоци за живот, овие деца и нивните семејства го гледаа образованието како „најважната работа на светот“, опишува тој.
„Нашиот последен час заврши во петокот навечер, точно пет часа пред земјотресот.
„Ја учевме државната химна на Мароко и планиравме да ја пееме пред целото училиште во понеделник наутро“, опишува ЕлФадел.
Иако зборува со мирен глас, Несрин ја преживеала траумата.
Таа се уште не може да се помири со она што се случи со нејзините ученици и училиштето.
„Не можам да спијам, сè уште сум во шок“, вели тој.
„Луѓето ме сметаат за еден од среќните, но не знам како ќе продолжам да живеам“, додава тој.
Таа сакаше да ги учи арапски и француски на децата во Адасил, село населено со Амазиг, домородното население на Северна Африка, кои претежно го зборуваат нивниот тамазитски јазик.
„Тешко е да се научат арапски и француски, но децата беа паметни и речиси течно ги зборуваа двата јазика“, вели наставничката.
Несрин планира да продолжи да работи како учителка и се надева дека училиштето во Адасил, кое се урна поради земјотресот, ќе биде обновено.
Неверојатна бројка од 530 образовни институции се оштетени во различен степен, а меѓу нив има и објекти кои се целосно уништени или претрпеа големи оштетувања, соопштија надлежните.
Мароканската влада најави прекин на наставата во регионите Ал-Хуз, Чичау и Тарудант, кои претрпеа најголема штета.
„Можеби еден ден, кога ќе го обноват училиштето и кога ќе започне наставата, ќе можеме да им оддадеме последна чест на 32-та деца и да ги раскажеме нивните приказни“, заклучува Несрин.
