ЖИВОТНИ ПАТОКАЗИ, ЗОРАН КРСТЕВСКИ: Страв од промени

Една од најзначајните лекции што треба да ги научиме е како да се однесуваме кон животните промени и неизвесности. Повеќето луѓе не ги сакаат промените или не се навикнати да ризикуваат, поради што посакуваат сè да остане исто, како во семејството така и на работното место. Тие се определуваат за предвидливи ситуации, фокусирајќи се кон лицата и кон околностите што ги чувствуваат како сигурни, со познат исход. Во суштина, луѓето не сакаат ненадејни промени, затоа што не се оспособени да се справуваат со разни егзистенцијални пресврти. Посакуваат да опстојуваат на сигурно тло, избегнувајќи ги животните бури и неизвесности. Но, промените и проблемите се тесно поврзани. Тие се вечни и никогаш не умираат.

Сè додека постои, човекот се соочува со проблеми и со промени.

Секој проблем отвора можност за промени, но не и сите промени создаваат проблеми. Повеќето со страв гледаат кон новите околности на животот. Стравуваат дека можните промени во љубовта, работата, финансиите, животните навики или во односите ќе им создадат проблеми на кои нема да знаат како да реагираат бидејќи за нив ќе бидат ново, непознато искуство.

Ризици секогаш постојат, посебно кога неразумно се впуштаме во некои опасни ситуации. Неморалното и неодговорно постапување широко ги отвора портите за влез на проблемите. Ако не сакаме да си создадеме тешкотии, неопходно е да размислуваме и за последиците од своето однесување. Но, доколку подолг временски период опстојуваме во проблематични односи или во лоши состојби, а немаме храброст за иницирање промени, тогаш неизбежно ќе се уназадуваме и несреќно ќе се чувствуваме. Значи, потребна е акција и преземање одговорност. Никој однадвор не може да дојде и да ни ги реши проблемите. Самите одлучуваме дали ќе иницираме промени и ќе создадеме поубави услови на постоењето.

Прво што треба да направиме е да разбереме зошто се случуваат промените и како да ги искористиме за својот личен развој. Човекот учи низ промените, го јакне духот и се осознава себеси. Клучно е да препознаеме која е целта и смислата на промените и дали можеме да ги искористиме за создавање нова подобра основа на животот. Најголем проблем во врска со промените се стекнатите навики дека треба да се трпи, да се поднесува ударот и да се издржи кога е најтешко. Со таков стоички пристап (поднесување на судбината) нужно итаме кон стагнација, просечност и страв од иднината.

Секогаш треба да бидеме подготвени да тргнеме кон нешто ново и возбудливо во животот.

Законот на промената гласи: „Случувањата се повторуваат сè додека не ги научиме лекциите што ни се потребни за да го промениме и за да го подобриме својот животен пат“. Тоа подразбира дека среќата бара храброст, активност и решителна борба против ударите на судбината. Прифаќањето на судбината треба да биде крајна опција, посебно откако сме ги исцрпиле сите можности за подобрување на некои животни околности. Нештата што не можеш да ги промениш – прифати ги (минатото), а нештата врз кои можеш да влијаеш – создај ги (сегашноста).

Не постои човек кој во одреден период од животот не поминал низ состојба на тага, искушенија, губитоци, фрустрации или неуспеси. Таквите околности се мошне  вознемирувачки и исцрпувачки. Тие може да се наречат болен крик на душата. Секој човечки живот содржи светлина и темнина; среќа и тага; радост и фрустрација; духовна хармонија и внатрешна апатија. Како ќе се носиме со искушенијата и како ќе се поставиме кон неубавите животни ситуации, зависи од карактерот, силата и од нивото на свест на нашата личност. Многумина сметаат дека целта на животот е да ги решат своите проблеми и да бидат среќни. Но среќата е минлива сензација, а од проблемите никогаш не можеме целосно да побегнеме. Како што убавината на природата вклучува и земјотреси, оркани, суши и поплави, така и духовниот развој на личноста вклучува емоционална потресеност, внатрешни борби и дисхармонија. Треба да допуштиме да ни се случи болен крик на душата – тој крик е повик за духовно будење и за воведување коренити промени во своето живеење.

Одредени поединци премногу се ориентирани кон умот и кон телото и недоволно се грижат за состојбата на својата душа. Високото его и ниските страсти се најголемите непријатели на внатрешниот мир и на хармонијата. Решението е да се доживееме на нов начин и да почнеме многу повеќе да се фокусираме кон нештата што придонесуваат за спокојство во душата. Според Нил Доналд Волш: „Преку 95 % од луѓето трошат 95 % од времето на неважни нешта, на баналности што немаат врска со вистинската смисла на нашето постоење“. Тој порачува да имаме храброст и волја да ги согледаме нештата од нов агол и себеси да се доживееме на афирмативен начин.

Во светите книги е запишано дека душата е скапоценост во која се наоѓа вистинската цел на самото постоење. Човековата задача е од духовна, а не од физичка природа.

Благородноста на постоењето се постигнува кога преку умот и срцето ја исполнуваме мисијата на душата.

Треба да се ослободиме од менталниот кафез во кој се наоѓаме и својот дух да го насочиме кон повисоките аспекти на постоењето. Подложноста на потрошувачкото општество, зависноста од разни предмети и стремежот кон материјализмот целосно нè оддалечуваат од вистинските вредности. Нил Доналд Волш тоа прекрасно го објаснил: „Не сме тука со цел да најдеме момче или девојка, да купиме автомобил, да најдеме работа, да купиме куќа, да најдеме брачен партнер, да добиеме деца, да најдеме подобра работа, подобар партнер, да купиме подобра куќа, подобар автомобил, да најдеме подобар партнер, подобар партнер… На крајот, кога ќе отидеме во пензија, може да добиеме добар апарат или можеби рачен часовник, косата ќе ни побели и тогаш си одиме затоа што сме готови. Играта заврши! Дали сме тука поради сето тоа? Не! Тука сме поради многу поважни нешта. Смислата на животот не е во предметите што ги стекнуваме, туку во спокојот во душата што го постигнуваме. Работата, семејството, успехот се само методи со кои ја остваруваме задачата на својата душа“.

Животот треба да го набљудуваме низ состојбата на душата, а не низ копнежот на умот и страстите на телото. Кога сме водени од крутиот разум, тогаш од сè стравуваме, а кога сме под владение на телесните страсти, тогаш неизбежно страдаме. Духовната надградба е основна за да се чувствуваме убаво и да постапуваме мудро во период на криза, неизвесност и искушение.

Првиот чекор е да престанеме да го програмираме својот ум со црни сценарија. Кога сме соочени со проблеми и со ненадејни промени, не треба да се повлечеме во себе и да се отуѓиме од своите најблиски, туку да осознаеме зошто се случува проблемот. Честопати кризните ситуации нудат можност за длабоко проникнување во самите себе и во смислата на постоењето. Прекинот на врската (бракот) не значи и уништување на љубовта; губењето на работното место не значи и намалување на креативноста; појавата на здравствениот проблем не значи дека ќе потклекнеме пред болеста. Сите овие искушенија можат да го зајакнат нашиот дух и да отворат нова, поубава страница на животот.