Заборавен есенски деликатес се враќа на трпезите: Се јаде кога е речиси гнила, мушмулата е мелем за срцето и цревата, ризница на витамини и минерали

Мушмулата, позната и како дива круша, е неправедно запоставено овошје кое полека се враќа на нашите трпези. Овој есенски деликатес, кој го ценеле античките Римјани, се јаде само кога плодот ќе омекне, речиси скапан, бидејќи тогаш го добива својот специфичен, слатко-кисел вкус. Иако на прв поглед не изгледа привлечно, мушмулата е вистинска ризница на хранливи материи.

Потеклото на мушмулата датира од југозападна Азија и југоисточна Европа, а се одгледува илјадници години. Била исклучително популарно овошје во средниот век, а денес повторно добива на значење поради неговите бројни здравствени придобивки.

Како и кога да се јаде мушмула?

Клучот за уживање во мушмулите е трпението. Тие се берат кон крајот на есента, обично по првиот мраз, додека се уште се тврди. Мразот всушност помага плодовите да созреат порамномерно и да станат послатки. По берењето, се оставаат да отстојат и да „скапат“, односно додека месото целосно не омекне и не стане кашесто и темно кафеаво. Потоа се готови за јадење – едноставно исечете ги на половина и изедете го месото со лажица.

Ризница од витамини и минерали

Зад нивната скромна надворешност лежи богатство од хранливи материи. Мушмулите се одличен извор на витамин Ц, кој е неопходен за зајакнување на имунитетот. Тие се исто така богати со пектин и диетални влакна, што ги прави одлични за регулирање на варењето и спречување на запек. Тие исто така содржат значителни количини на калиум, калциум, магнезиум и железо, што ги прави корисни за здравјето на срцето и спречување на анемија.

Освен што се јадат свежи, мушмулите може да се користат за правење вкусни џемови, желеа, ликери, па дури и сирупи и чаеви. Листовите може да се користат и за правење чај кој помага при проблеми со варењето. Поради нивната издржливост и скромни барања, тие се идеално овошје за органско земјоделство.