На југот на Србија, на падините на планината Радан, скриен од погледот и обвиен во мистерија, се наоѓа еден од најнеобичните природни феномени во Европа, „Ѓаволскиот град“.
Повеќе од 200 камени столбови со необични „капи“, високи од два до петнаесет метри, со векови стојат како неми сведоци на моќта на природата.
Иако науката нуди јасно објаснување за нивното формирање преку ерозија, имагинацијата на локалното население исткала далеку побогата и поморничава таписерија од приказни. Тоа се приказни за гревови, клетви и ѓаволски дела што му даваат душа на ова место и привлекуваат посетители желни за мистерија.
Најпознатата и најраспространета легенда што се обидува да го објасни потеклото на Ѓаволскиот град е онаа за скаменетите свадбени гости. Преданието вели дека оваа област некогаш била населена со скромни, побожни и хармонични луѓе.
Нивната доблест го вознемирила самиот ѓавол, кој решил да им ги збуни умовите. Тој создал „ѓаволска вода“ од два локални извори, кои имале моќ да ги натераат луѓето да заборават на семејните врски и моралните закони.
Откако ја испиле оваа вода, мештаните, во целосна лудост, договориле свадба помеѓу брат и сестра. Планот на ѓаволот бил осуетен од добра самовила која, според верувањето, сè уште го чува ова подрачје денес.
Оваа мистериозна жена поседувала натприродни моќи што ѝ дозволувале да го промени текот на судбината и да ги исполни најтајните желби на оние што се обратиле кон неа за помош.
Луѓето доаѓаа кај неа од далеку, носејќи ѝ ги своите проблеми, болести и несреќи и барајќи од неа чудесно решение за нивните проблеми.
Вештерката навистина исполнуваше сè што бараа од неа – им го враќаше здравјето на болните, им носеше љубов на осамените, им даваше богатство на сиромашните и сила на слабите.
