Една фотографија стана препознатлив симбол на длабокото чувство на страв и осаменост во вселената. На неа се гледа мала човечка фигура како лебди сама во средината на бескрајниот и темен простор, додека Земјата е видлива во далечината.
Оваа фотографија често предизвикува чувство на вознемиреност и нè потсетува на човечката ранливост во вселената. Поврзана е со познати фрази како „никој не може да ги чуе вашите крици таму горе“, и често го поставува прашањето дали непознати сили нè гледаат од темнината, пишува LADbible.
Во ноември 1984 година, НАСА започна мисија што звучеше како сценарио за холивудски блокбастер. Екипажот на вселенскиот шатл „Дискавери“ на мисијата STS-51A, составен од командантот Фредерик Х. Хаук, пилотот Дејвид М. Вокер и специјалистите за мисија Џозеф П. Ален, Ана Л. Фишер и Дејл А. Гарднер, имаше задача што никој досега не ја испробал. Нивната цел не беше само да лансираат два нови комуникациски сателити, туку и да извршат исклучително тешка задача – да фатат два сателити што се нашле во погрешни орбити и безбедно да ги вратат на Земјата за поправка или повторно влегување.
Комуникациските сателити Вестар 6 и Палапа Б2, лансирани претходно истата година, завршија во погрешни, неупотребливи орбити поради дефект на моторот. Наместо да се откаже од мултимилионската инвестиција, НАСА одлучи да преземе вонредна и технички тешка постапка за да ги врати во функционална состојба.
За да ги фатат масивните сателити што лебдеа надвор од контрола во орбитата, астронаутите Џозеф П. Ален и Дејл А. Гарднер мораа да изведат еден од најопасните маневри во историјата на вселенските летови: вселенска прошетка без никакво безбедносно јаже за вселенското летало. Единицата за маневрирање со екипаж (MMU) е специјален уред што им овозможува на астронаутите слободно да се движат и маневрираат во вселената надвор од вселенското летало, без да мора да бидат врзани.
Сцените беа надреални. Гарднер леташе кон Вестар 6, маневрирајќи прецизно низ темнината за да го „фати“ и стабилизира. Во меѓувреме, Ана Л. Фишер вешто управуваше со џиновска роботска рака (Canadarm) за да ги фати сателитите откако нејзините колеги ги обезбедија.
Ален и Гарднер се менуваа во оваа исклучително ризична задача, рачно преместувајќи го и обезбедувајќи го сателитот Палапа Б2 во товарниот простор на шатлот. Откако успешно ја завршија својата мисија и патуваа повеќе од 3 милиони милји (4,8 милиони километри) во текот на седум дена, астронаутите се вратија дома.
Гарднер почина во 2014 година. Овој подвиг го означи првиот и единствен пат во историјата сателит успешно да биде спасен од орбитата и вратен на Земјата. MMU последователно беше пензиониран, што ги направи нивните вселенски прошетки без јаже легендарни и уникатни.
Иако подвизи на Гарднер и Ален беа застрашувачки, најпознатата „хорор фотографија“ всушност не ги прикажува. Таа е направена неколку месеци претходно, на 7 февруари 1984 година, за време на мисијата STS-41B. На неа се гледа астронаутот Брус МекКандлес II, кој ја изврши првата неврзана вселенска прошетка во историјата, како го тестира токму MMU што подоцна ќе овозможи спасување на сателити.
Неговата силуета стана неизбришлив симбол на човечката храброст, но и на нашата безначајност пред огромните пространства на вселената. Фотографијата што го доловува овој момент совршено го доловува искуството на хероите од мисијата STS-51A.
