Неможноста за препознавање на најблиските, типична за Алцхајмеровата болест, може да биде последица на влошување на заштитните мрежи што ги опкружуваат невроните во мозокот, меѓутоа, постојат лекови, кои веќе се изучуваат во третманот на тумори и артритис, кои би можеле да ги обноват овие структури и да ги зачуваат сеќавањата, покажува експеримент врз глувци спроведен од Универзитетот во Вирџинија и Технолошкиот институт во Вирџинија, објавен во списанието „Алцхајмер и деменција“.
„Откривањето на структурна промена што го објаснува специфичното губење на меморијата кај Алцхајмеровата болест е исклучително возбудливо“, рече координаторот на студијата Харалд Сонтхајмер.
Според него, ова е сосема нова цел, а ние веќе имаме достапни потенцијални лекови.
Неговиот истражувачки тим претходно покажа дека во одредени региони на мозокот постојат структури (т.н. периневрални мрежи) кои формираат мрежеста матрица околу невроните, служејќи како клучна бариера што им овозможува на невроните правилно да комуницираат и да создаваат нови сеќавања.
Врз основа на ова, истражувачите претпоставија дека промените во овие мрежи би можеле да бидат критична пресвртница во развојот на Алцхајмеровата болест.
Новите експерименти врз глувци го потврдуваат ова: животните со оштетени периневрални мрежи во регионот CA2 на хипокампусот ја губат способноста да се сеќаваат на други глувци (т.н. социјална меморија), иако сè уште можат да формираат нови сеќавања за предметите во нивната околина.
Ова го отсликува она што се гледа кај луѓето со Алцхајмерова болест, кај кои социјалната меморија често исчезнува пред меморијата за предметите.
Потоа истражувачите се обидоа да користат лекови – инхибитори на матрична металопротеиназа (MMP), кои ги блокираат ензимите способни да ги разградат протеините во екстрацелуларниот матрикс, вклучувајќи ги и оние во периневралните мрежи.
Резултатите покажуваат дека глувците кои примиле MMP инхибитори имале помала деградација на овие мрежи и задржале подобра социјална меморија и покрај Алцхајмеровата болест.
Пред да може овој пристап да се тестира кај луѓето, предупредува Сонтхајмер, ќе бидат потребни повеќе истражувања за безбедноста и ефикасноста.












