Пешачењето нема само физички придобивки, туку и ментални: Го забавува напредокот на една болест, посебно важно е за една група на луѓе

Одењето, дури и умерено, но секојдневно, може значително да го забави напредувањето на Алцхајмеровата болест, покажа ново истражување. Во студија објавена во „Nature Medicine“, научниците од Општата болница „Brigham“ во Масачусетс откриле дека поголемата физичка активност, т.е. одењето, е поврзана со побавен когнитивен пад кај постарите возрасни лица кои имале повисоки нивоа на амилоид-бета протеин, што е силно поврзано со Алцхајмеровата болест, објавува „ScienceDaily“.

Одењето, дури и умерено, но секојдневно, може значително да го забави напредувањето на Алцхајмеровата болест, покажа ново истражување. Во студија објавена во „Nature Medicine“, научниците од Општата болница „Brigham“ во Масачусетс откриле дека поголемата физичка активност, т.е. одењето, е поврзана со побавен когнитивен пад кај постарите возрасни лица кои имале повисоки нивоа на амилоид-бета протеин, што е силно поврзано со Алцхајмеровата болест, објавува „ScienceDaily“.

Во просек, луѓето кои оделе помеѓу 3.000 и 5.000 чекори дневно доживеале околу тригодишно задоцнување во когнитивниот пад. Оние кои оделе од 5.000 до 7.500 чекори дневно виделе дека тоа задоцнување се продолжува на околу седум години. Спротивно на тоа, учесниците кои биле претежно неактивни покажале побрзо натрупување на тау протеинот во мозокот, што е поврзано со прогресијата на Алцхајмеровата болест, и побрзо опаѓање на вештините за размислување и секојдневното функционирање.

„Ова фрла светлина врз тоа зошто кај некои луѓе кои се чини дека се на патот кон Алцхајмерова болест не се влошува состојбата толку брзо како кај другите. Факторите на животниот стил се чини дека влијаат на најраните фази на Алцхајмеровата болест, што укажува дека промените во животниот стил може да го забават почетокот на когнитивните симптоми ако дејствуваме рано“, рече авторот на студијата, д-р Јасмир Чатвал, од Одделот за неврологија во болницата „Бригам и жени“ во Масачусетс.

Истражувачите испитале 296 лица на возраст од 50 до 90 години кои немале когнитивно оштетување на почетокот на студијата.

Учесниците носеа педометри околу половината за да ја следат физичката активност и беа подложени на ПЕТ скенирања за мерење на амилоид-бета плаки и тау наслаги во мозокот. Тие завршија годишни когнитивни проценки во период од две до 14 години (просек = 9,3 години), а една подгрупа доби дополнителни скенирања на мозокот за да ги следат промените во тау протеинот со текот на времето.

Резултатите покажаа дека учесниците со покачен амилоид-бета протеин кои одеа повеќе, т.е. правеа повеќе дневни чекори, доживеаа побавен когнитивен пад и побавна акумулација на тау протеин. Статистичкото моделирање покажа дека примарната придобивка од одењето доаѓа од неговата поврзаност со побавна акумулација на тау протеин. Меѓу учесниците со ниски нивоа на амилоид-бета, имаше малку докази за когнитивен пад или акумулација на тау протеин, и немаше значајна врска со нивоата на активност.

„Воодушевени сме што податоците од Студијата за стареење на мозокот на Харвард ѝ помогнаа на областа подобро да ја разбере важноста на физичката активност за одржување на здравјето на мозокот“, рече коавторот на студијата, д-р Риза Сперлинг, невролог во болницата „Бригам и жени“ во Масачусетс.