Со децении, научниците се обидуваат да ја откријат мистеријата на самото време, како всушност настанало и дали воопшто постоело пред создавањето на самиот универзум (моментот на Големата експлозија). Најновата теорија на д-р Гинтер Клетечке од Универзитетот во Алјаска во Фербанкс носи сосема нова и радикална визија – времето можеби не е едноставна линија, туку се развива во три димензии, слично како самиот простор што нè опкружува.
Според истражувањето на Клетечке, тридимензионалниот простор воопшто не е фундаментална компонента на реалноста, како што претходно веруваше физиката. Наместо тоа, тој е нуспроизвод на повеќедимензионалното време, еден вид „боја“ на космичкото платно што го сочинува самото време.
Затоа, оваа теорија го менува начинот на кој ги разбираме основните принципи на физиката и самата природа на универзумот. Теоријата предлага постоење на вкупно шест димензии – три временски и три просторни.
Она што е особено значајно е тоа што новата идеја се разликува од претходните концепти за тродимензионално време и простор, бидејќи нуди предвидувања што можат да се тестираат и да се потврдат експериментално.
Клетечка тврди дека неговите математички формули овозможуваат точни пресметки на масите на елементарните честички, вклучувајќи електрони, миони и кваркови. Решавањето на прашањето за масата на честичките е едно од најголемите нерешени прашања на модерната физика, поради што овој вид напредок е особено важен.
Еден од клучните потенцијали на оваа теорија е можноста да се премости јазот помеѓу две фундаментални области на физиката: Ајнштајновата општа теорија на релативноста, која ја опишува гравитацијата и структурата на универзумот на големо ниво, и квантната механика, која го регулира однесувањето на честичките на најмало ниво.
Досега, некомпатибилноста на овие теории беше голем предизвик за физичарите, а „тродимензионалното време“ би можело да понуди нова перспектива за нивно обединување. Клетечка го опишува времето како тродимензионално „ткаенина на сè што постои“ – првата димензија одговара на нашето секојдневно чувство за движење напред, втората димензија овозможува постоење на алтернативни верзии на истиот момент, кои можат да се замислат како различни исходи од истиот ден или настан.
Третата димензија, од друга страна, го регулира преминот помеѓу овие алтернативи, што потенцијално би можело да го отклучи движењето низ различни временски линии – патување во реално време.
За разлика од некои претходни теории во кои каузалноста престанува да биде валидна, теоријата на Клетечка го зачувува принципот на причина и последица, дури и во сложена временска структура.
Ова значи дека иако времето станува повеќедимензионално и нелинеарно, и теоретски може да се „пропатува низ“, основните закони на природата сепак остануваат конзистентни и непроменливи. Доколку се докаже дека е точна, оваа теорија би можела да претставува сериозен чекор кон долго бараната „Теорија на сè“ – универзално објаснување на сите сили, честички и настани во целиот универзум. Експерименталното тестирање на оваа теорија во истражувачки центри како што е швајцарскиот ЦЕРН, поврзано со масата на честичките, би можело да биде првиот клучен чекор кон потврдување на оваа револуционерна идеја.
