Спасовден, кој се слави четириесет дена по Велигден, зазема посебно место во македонската традиција. Го означува Христовото вознесение на небото и е придружено со многу народни обичаи и верувања.
Вечерта пред Спасовден се смета за клучна, бидејќи се верува дека тогаш небото се отвора, а луѓето во тоа време се придржувале до строги правила. Куќата и дворот морале да бидат чисти и уредни, бидејќи се верувало дека Спасовден ќе донесе благослов. Жените ги чистеле праговите, печеле колачи и ја поставувале трпезата за следниот ден.
Домаќинот палел свеќа пред иконата и се молел за здравјето на семејството, за благослов во домот и успех на полето. Молитвите особено биле насочени кон заштита од болести и неповолни временски услови.
Постоело строго правило дека вечерта пред Спасовден не смеело да се вади ништо од дома – ниту леб, ниту сол, ниту вода – за благословот да не излезе од домот. Сè што требало да се сподели или даде, треба да се направи претходно.
Исто така, вечерта пред празникот не смеело да се расправа ниту да се пцуе. Се верува дека она што се прави и како се однесуваме на Спасовден, го следи човекот во текот на целата година. Затоа луѓето внимавале на зборовите, правеле добри дела и се труделе да бидат во мир меѓу себе.
Жените ја подготвувале својата најубава облека за утрешните поворки и одење во црква, а за децата се подготвувале нови кошули или шалови.
Старите велеле дека на полноќ пред Спасовден се отвора небото и дека ако тогаш искрено посакаш нешто, желбата ќе ти се исполни. Затоа многумина останувале будни до полноќ и гледале во небото.
Никој во куќата не смеел ни да помисли да изнесе нешто таа вечер, бидејќи, според верувањата, благословот може да го напушти домот.
