Како еден дечко од Бронкс стана заштитно лице на американската кинематографија

Пред неколку дена, Ал Пачино, го прослави својот 85-ти роденден – без многу помпа, без црвени теписи и веројатно без преголема врева. И не затоа што не можеше да го има сето тоа, туку затоа што никогаш не му требаше.

Роден како Алфредо Џејмс Пачино во 1940 година во Источен Харлем во Њујорк, тој пораснал во Јужен Бронкс со неговата мајка со италијанско потекло откако неговите родители се развеле. Беше улично дете, со малку повеќе склоност кон театарот отколку кон спортот и со репутација дека е „секогаш малку изгубен“, како што зборуваа неговите соседи. Не одел многу на училиште, бил избркан, а потоа некако, речиси спротивно на сите очекувања, се нашол во престижното студио Акторс под водство на Ли Стразберг.

Во 70-тите, Пачино стана едно од заштитните лица на новата генерација на американската кинематографија. Неговата прва голема улога беше улогата на ситен зависник во Паниката во паркот на иглата, но вистинската експлозија се случи во 1972 година кога Френсис Форд Копола му даде улога на Мајкл Корлеоне во „Кум“. Студиото сакаше некој попознат, можеби Роберт Редфорд или Џек Николсон, но Копола се бореше за Пачино, тогаш млад, непознат актер со театарска позадина и темна харизма. Останатото е историја.

Следната деценија донесе филмови како Dog Day Afternoon, Serpico, …And Justice for All – сите прикажуваат улоги на маргинализирани луѓе, аутсајдери, оние кои одат против системот. Пачино никогаш не глумел херои, глумел луѓе. Комплицирано, емотивно наполнето, понекогаш деструктивно, секогаш привлечно.

Додека неговите колеги го полираа својот имиџ со текот на времето и се приближуваа до мејнстримот, Пачино остана доследен на себе, често избирајќи проекти кои не беа комерцијално остварливи и знаеше да пропадне (критичарите сè уште се огорчени од неговата изведба во Револуција), но тој никогаш не дејствуваше затоа што „мораше“. Постапувал кога сакал и како сакал.

И приватно остана донекаде енигматичен. Никогаш не се оженил, иако имал долги врски со актерки како Дајан Китон, Беверли Д’Анџело (со која има близнаци), а во 2023 година повторно станал татко, на 83 години. Мајката на неговото најмало дете е 53 години помлада од него, а таа е Нур Алфала, продуцент кој му бил сосед. И тоа е веројатно единствениот пат за него повеќе да се пишува поради приватниот живот отколку кариерата.

Пачино освои Оскар само во 1993 година, за Мирисот на жената, што за многумина денес е неверојатно, ако се земе предвид колку антологиски улоги има зад себе. Но, се чинеше дека тоа никогаш не влијаеше премногу на него. Театарот отсекогаш му бил поважен од наградите, а Шекспир е помил од Холивуд.

Во ера кога сè е на повели, Пачино остана неразбирлив. Без Инстаграм, без автобиографија, без политички пораки. Само работа. Денес, на 85 години, повеќе не глуми често, но кога ќе се појави, тоа е сепак голем настан. Неговото присуство не ослабна, само стана потивко. И можеби затоа е уште посилно.