Повозрасните ја паметат како водителка на првите емисии за мода на нашите телевизиски екрани, меѓу кои и на една од првите приватни телевизии, „Макспот“, во кои гостуваа тогаш, а и сега популарни модели, дизајнери, фотографи, стилисти и мисици. Поттикната од ова, Гила отвора свој салон за убавина. Во 2012 година го пишува романот „Фејсбук триаголник“, првиот роман кој ја третира „виртуелната љубов“ преку оваа популарна социјална мрежа, а по неколку години излегува и вториот нејзин роман „Разум“, во кој пишува за љубовта, бракот и за неверството.
И, потоа решава да ја напушти Македонија, заминува за Шведска, во Малме, каде што денес живее и работи како учителка, асистенка на деца со аутизам.
Неодамна, Гила беше учесник на еден убав интернационален настан насловен како „Иднината им припаѓа на сите“, проект на Меѓународното здружение на жени во Малме. Доволен повод да го реализираме овој разговор со неа специјално за весникот ВЕЧЕР.
– Кажи ни нешто повеќе за проектот на Меѓународното здружение на жени од Малме?
Меѓународното здружение на жени од Малме е политички и религиозно независна непрофитна организација која е движечка сила за родова еднаквост, демократија и вклучување на жените родени во странство во регионот Ересунд од 1970 година.
Како пионер на женските здруженија во Шведска, во ова здружение членуваат жени од целиот свет. Некои доаѓаат во него за да го пронајдат својот пат во шведското општество или на пазарот на трудот, други за да почувствуваат чувство на припадност, да споделат искуства и да изградат пријателства. Во него се зборува на 19 различни јазици и се работи со приспособени алатки и проекти за да се задоволат потребите на секој поединец, што го прави ова здружение единствено во Шведска.
Проектот„Иднината им припаѓа на сите“, опфаќа преку 80 жени кои редовно учествуваат во активности како што се театар, танц, сликање со акварел, екскурзии и хорско пеење – сите дизајнирани да ја зајакнат самодовербата и да промовираат социјални врски.
– Како се претстави Гила на овој културен настан?
Културниот настан, кој беше дел од проектот „Иднината им припаѓа на сите“, реализиран од Меѓународното здружение на жени во Малме, за мене претставуваше посебна инспирација. Имав можност да ја споделам мојата животна приказна – за моето детство, за семејството, за мојата професионална работа како новинар, ТВ-водител и писател во Скопје, како и за мојата креативност и посветеност во Малме, Шведска. На моето претставување пред публиката во заднина беа презентирани фотографии од моите деца и внуци, како и фотографии од моите минати денови како ТВ-водител, и како писател на книгите „Разум“ и „Фејсбук триаголник.
– Освен со твоите стихови, ти се претстави и со првите твои уметнички слики.
Да, бидејќи со пишувањето, и, во последно време, со сликањето, во студената Шведска се обидувам да го одболувам копнежот по Македонија, копнежот по едно време кое веќе го нема. Се претставив со три дела, насликани овде, во Малме. „Девојката со солзи“ – платно кое ја носи болката и тагата, моите лични чувства; „Романтична есен“ – слика инспирирана од есента и дождот, топлината и прегратката на љубовта и „Градот ноќе “ – триптих, апстрактно дело. Три платна кои заедно го откриваат ритамот и тајната на градот во темнината. Темните тонови со светлите линии создаваат впечаток на пулсирачки живот што тивко врие дури и во ноќта. Овие творби, создадени овде во Малме, се мојот нов творечки свет.
– Како реагираше публиката на твоите поетски творби?
Посебно сум горда што песните што ги напишав предизвикаа емотивни реакции и кај мене, но и кај публиката. Ги читав и на македонски и на шведски, многумина во публиката беа допрени од нив и се расплакаа, а богами и јас пуштив солзи, особено кога ја читав „Помеѓу две неба“. Тоа е симболична приказна за разделбата и припадноста – за животот меѓу две татковини, меѓу минатото и сегашноста, меѓу корените и новите почетоци. Тоа е дело кое зборува за носталгијата, љубовта и копнежот по она што сме го оставиле зад себе, но и за прифаќањето на новиот дом под друго небо.
„Жената што сè уште чекори цврсто“ е исповед за мојот живот, но и за борбата што ја води секоја жена со времето и знаците на стареењето. Жена која, и покрај брчките и уморот, одбива да се предаде. Таа сака да живее слободно, без страв и предрасуди, да ужива во убавината на зрелоста и да го живее животот со полни гради.
„Ехо на изгубената љубов“ преку силни метафори – огледало со пукнатини, сенки, ветер, море без брег – ја открива празнината што останува по исчезнувањето на љубовта. Тоа е приказна за илузијата и разочарувањето, за љубовта што станала само одек и сеќавање.
– Ќе направиш ли споредба на животот во Шведска и во Македонија?
Во Шведска се функционира беспрекорно и во еден ред кој дава сигурност не само на жителите на Шведска туку и на секој оној што ќе ја посети и ќе живее во неа. Арно ама, она што ми недостасува е сончевината на Македонија, овде сонцето ми се чини не грее со таква топлина како таму, долу, во мојата родна земја. Многу е тешко да се напушта родниот град, татковината. Тоа се куп болки, емоции, носталгија по детството, првите училишни денови, првите љубови, скопските улици, пријателите, кариерата што ја оставив во Македонија. (Љ.А.)
