Родителите кои тешко се носат со празниот дом честопати ненамерно користат зборови што можат да ги оддалечат нивните возрасни деца, наместо да ги зближат. Иако ваквите коментари често се знак на копнеж и желба за блискост, терапевтите и психолозите истакнуваат дека тие можат да имаат спротивен ефект – чувство на вина, притисок или несоодветност.
Според експертите, наместо суптилно да се жалат или споредуваат, многу е покорисно да се поттикне отворена комуникација и јасно да се покаже поддршка без осудување. Значи, ако родителите сакаат нивните деца да продолжат да уживаат во посетата, треба да ги избегнуваат овие неколку фрази.
„Никогаш повеќе не се јавуваш“
Оваа реченица честопати произлегува од копнеж и потреба да го слушнат гласот на сопственото дете, но возрасните деца најчесто слушаат разочарување и чувство на притисок во тоа. Како што објаснува брачниот и семеен терапевт Сара Епштајн, родителите честопати се обидуваат да предизвикаат каење наместо да започнат искрен разговор за тоа како да ја одржат блискоста.
Наместо да се жалат, таа препорачува родителите да најдат неутрален момент за разговор и да се договорат за начин на комуникација што им одговара на двајцата. Децата не ги избегнуваат повиците од незаинтересираност, туку затоа што се зафатени, па наместо да ги потсетуваат, родителите можат да предложат време за разговор или да испратат кратка порака во текот на денот, пишува „YourTango“.
„Твојот брат/сестра доаѓа постојано“
Споредбите меѓу децата ретко даваат позитивни резултати. Кога родителите споменуваат дека едното дете почесто доаѓа дома, другото може да се чувствува под притисок или да се чувствува како да не е доволно добро. Терапевтот и психолог Џефри Бернштајн предупредува дека дури и суптилните споредби можат да поттикнат чувство на инфериорност и сериозно да влијаат на самодовербата.
Разликите во растојанието, распоредот или животните обврски можат да бидат причини зошто едно дете доаѓа почесто, а друго поретко. Ваквите споредби не ги охрабруваат посетите, туку создаваат непотребна тензија.
„Но, пријателите знаеш да ги повикаш“
Дури и ако е кажано на шега, оваа реплика често предизвикува чувство на вина. Родителите можеби не сфаќаат дека односите со пријателите се полесни затоа што се физички поблиски, а комуникацијата е секојдневна. Семејните односи, особено со родителите, бараат повеќе емоционална енергија и време.
Кога родителите го споредуваат вниманието што нивното дете им го посветува на пријателите и семејството, детето може да почувствува дека без разлика што прават, тоа не е доволно. Наместо тоа, топлината и разбирањето ја зајакнуваат желбата за почесто посетување.
„Претпоставувам дека повеќе не сме важни“
Оваа изјава речиси секогаш предизвикува чувства на вина и товар. Иако произлегува од осаменост и копнеж, ваквите зборови можат да го натераат детето емоционално да се повлече. Наместо да отворат простор за поврзување, тие создаваат ѕид меѓу родителите и децата.
Терапевтите предупредуваат дека блискоста не се гради со создавање чувство на должност, туку со нудење разбирање и отворена комуникација. Посетите треба да бидат знак на взаемна желба, а не обид да се пополни емоционална празнина.
„Се промени откако се пресели“
Промените се природен дел од растењето, но кога родителите ги коментираат со допир на критика, детето може да помисли дека неговиот раст не е добредојден. Возрасните деца се менуваат со текот на времето додека учат да живеат самостојно и да го развиваат сопствениот идентитет, што е сосема здраво.
Наместо да го гледаат тоа како дистанцирање, родителите можат да ги прифатат промените како знак на созревање. Најдоброто нешто што можат да го направат е да бидат поддршка и безбедно место каде што детето секогаш може да се врати.
