Поранешниот тренер на македонскиот ракометен шампион Вардар, Веселин Вујовиќ, во разговор за српски „Курир“ откри интересни детали од својот живот. Тој зборуваше најмногу за растењето, кариерата, успесите, семејството, повредите и грешките, но пред сè за карактерот, кој, како што самиот признава, го чинел многу во животот.
Со 738 постигнати голови, тој е најдобриот стрелец во историјата на југословенската репрезентација. Тој беше и спортист на годината во Југославија (1986), ракометар на годината (1986, 1988), како и играч на годината на ИХФ (1988). Денес е успешен тренер и семеен човек, а приказната која го разобличува ненадминатиот лев бек започна во Цетиње во 60-тите години на минатиот век.
-Јас сум првата брада во градот. Чак Норис дојде подоцна. Ме паметат без брада, секако. Имам и слики. Малкумина би ме препознале, моето лице изгледа сосема поинаку. Многу помладо. Па ќе се избричам за неколку години. Само за жените, ха-ха-ха! Се шегувам, се разбира, а сега ало ќе ме прашаш за мојот живот и за некои мои први спомени, искрено, кога ќе се спомене детството, прво што ми паѓа на памет е слободата. Тоа е мојата прва асоцијација – слобода.
-Имав исклучително среќно детство, иако потекнувам од скромно семејство, каде што татко ми Крсто беше камионџија, а мајка ми работеше како готвачка во градинка, во прекрасното Цетиње, град кој исто така е добро поставен географски. Дваесет минути од морето, а од другата страна е во близина на планините Ловќен. Речиси звучи неверојатно дека за помалку од 45 минути возење од градот можете да поминете три клими: крајбрежна, умерено-континентална и планинска. Растењето во тој град ми даде карактер и гордост, што често ме чинеше во животот. Да речеме, на мирот на Шапчани му требаше агресивност, која јас и Перо Милошевиќ ја донесовме од Цетиње.
Вујо, кој многу добро беше прифатен и од македонската публика додека седеше на клупата на „црвено-црните“ откри и дека негова прва љубов била кошарката и оти во еден период од животот паралелно тренирал и ракомет и кошарка.
-Кошарката е мојата прва љубов, се сеќавам, Ловќен имаше плакати низ целиот град на кои пишуваше дека се запишуваат нови членови. Се подготвував како да одам на најголемиот испит во животот! Потоа доаѓаш во сала, тренерот ти ја фрла топката, децата трчаат, шутираат… И кога ќе заврши, тренерот вели: „Ти, ти и ти останете, другите – збогум!“ Не поминав, но брат ми Рајко помина. Страдав, многу… Тогаш моите другари, кои играа ракомет, ме поканија на средношколското првенство. Велам: „Што по ѓаволите да играм, ракомет?!“ Тоа е груб спорт, нема да го правам тоа, не е за мене. „Велат: „Ние сме многу малку, ајде.“ „А, не, нема!“ Сепак, немав ништо подобро да правам, зедов шорцеви, поточно скратени фармерки, седнав на велосипедот и на натпревар. Навистина им фали играч. Ја прескокнав оградата и влегов на теренот. Да, победиме, а за мене победата значи сè во животот! Кога победувам, тогаш и сега, никој не е посреќен од мене. И за среќа, тоа се повтори и вториот, третиот ден… Тогаш дојде легендарниот ракометен тренер на Ловќен, Мишко Поповиќ, кој праша неколкумина дали ќе тренираме. А ракометарите се идолите на Цетиње. Во тој период пораснав многу и брат ми ме повика повторно да играм кошарка. Така тренирав кошарка од шест до осум, а потоа ракомет од осум до десет часот. Тука се појавија првите проблеми. И двајцата тренери ме регистрираа. Внимавајте, Југославија е голема земја. Ракометарите, на пример, играат во сабота во Битола, Македонија, а кошаркарите заминуваат во недела во седум часот наутро, па само час-два по враќањето на ракометарите, заминувате во Бијело Поље на својот натпревар. И јас мртов од играта одам да играм кошарка. Честопати не ни знаев каде играме, бидејќи по пат заспивав, откри Вујо и додаде:
-Денес е незамисливо. Што би рекле домаќинките: „Колачот не нарасна, брашното е лошо“. Ова се денешните деца. Ние бевме направени од добро брашно. Дури отидов во Цетиње како репрезентативец и ракометар на Металопластика од Шабац да играм кошарка за Ловќен! Еј, на претседателот на Металопластика, легендарниот Аци Трифуновиќ, кога ќе ме праша: Што се кошаркарите Вујовиќ, кошаркари од Ловќен?“, јас само велам: „Роднини.“ Сè додека не го постигнав победничкиот кош од одбојка! Во „Спорт“ се појави наслов: „Ракометар донесе победа!“, а поднасловот гласи: „Веселин Вујовиќ го постигна решавачкиот кош“. Аца ми вика: „Дали си нормален?!“ Ќе се повредиш!“ и ми забрани да играм, откри меѓу другото популарниот Вујо.
