Во Југословенскиот драмски театар се одржа комеморацијата за смртта на актерот Жарко Лаушевиќ (1960-2023). Колегите и пријателите Воја Брајовиќ и Ирфан Менсур се простија од Лаушевиќ со емотивни зборови, Шекспировиот сонет и стихови од Бранко Миљковиќ, а Менсур на присутните им порача: „Никој да не пушти солза, Жарко ќе се налути, знаете како е“.
Каков беше Жарко Лаушевиќ? За да го опише, Воја Брајовиќ ја раскажа приказната за балерината која доби аплаузи и пофалби од директорот на Московскиот Бољшој театар, но и објасни дека никогаш нема да биде примабалерина бидејќи го нема тоа нешто што ја тера публиката да стане од своите места.
„Тоа го имаше Жарко Лаушевиќ. Кој може да го опише со зборови? Затоа го бркаа, само да го допрат и да го видат. Заради таа античка трагедија, ние сега им зборуваме, наместо тој да не е тој што со децении зрачи со својата дарба оттука“, рече Брајовиќ.
Го испрати Лаушевиќ со Шекспировиот сонет: „Но, твоето лето со твоите убавини нема да згасне, смртта нема да се пофали со тебе под нејзините сенки, ќе одиш во вечноста со овие стихови, тие ќе живеат додека траат човечките очи и здивот и ќе ти дадат живот“.
Актерот Ирфан Менсур, кој за N1 изјави дека Жарко Лаушевиќ му е како брат, на собраните на комеморацијата им порача да не пуштат ниту една солза, додекаи нему гласот му се тресеше.
„Никој да не пушти солза! Анита, Бранка, деца, драги пријатели, Жарко ќе се налути, знаете како е“, рече Менсур.
Тој додаде дека сите веќе кажале и напишале се за Лаушевиќ и дека не му преостанува ништо – освен спомени.
„Што ќе ми недостига? Ќе ми недостигаат нашите разговори додека беше во Њујорк. Ќе ми недостигаат текстовите што ми ги праќаше со сè уште недопишани белешки во кои прашуваше „што мислиш“. И јас мислев така. Ќе ми недостигаат неговите препораки за тоа кои книги да ги читам и кои книги ми ги купил. Ќе ми недостига тоа што му го препорачав и книгите што му ги купив. Ќе ми недостига еден подарок што го добив од него, неколку жолти чорапи. Ќе ми недостигаат нашите прошетки. Ја вклучува камерата на телефонот и заедно шетаме во Њујорк. Потоа утре, задутре ја вклучувам камерата и го шетам низ Белград. И вели „малку да уживам“, се сеќава Менсур.
„Драги мои, Жарко го нема. Не се согласувам со тоа, бидејќи не е фер“, се прости Менсур од колегата и пријател.
